بسم الله الرمن الرحیم

این کتابی که در ادامه مختصری از اون رو مطالعه خواهید کرد، «همه نوکرها» به قلم زیبا و روان محمدرضا حدادپور جهرمی است؛ روایتی است با بیان و نگاه امنیتی، درباره کیفیت فرار و ریزش نیروهای خودی در  کنار وفاداری و دلاوری های جوانمردانی از جنس بهشت.
بعد از خواندن این کتاب شاید نسبت به خودی و ناخودی کمی تغییر رویه بدیم و بااحتیاط بیشتری از واژه خودی استفاده خواهیم کرد حتی در مورد خودمون. 

… پس از شهادت قیس، فاز جدید شروع شد و دستور حرکت تندتر به سمت عراق داده شد! به گونه ایکه در چند روز، یعنی 16، 17، 18، 19 ذی الحجه، از شهرهای «فید» و «احفر» و «خزیمیه» گذشتیم و حتی برای تهیه مایحتاج هم توقف نکردیم! 
خدا نکند شک و تردید، سراغ یک فرد نظامی و امنیتی بیاید. بعد از دستور فرمانده این حس در من داشت شکل می گرفت. علت این همه تعجیل در حرکت فرمانده را اصلاً درک نمی کردم! ما که مدام خبر شهادت رابط ها و واسطه هایمان را می شنیدیم! ملت عراق هم که روی خوشی نشان نداده بودند! متهم به ماجراجویی و تهدید منطقه هم که شده بودیم! به خودم می گفتم: «آخه این چه وضعیه که گرفتارش شدیم ؟! قراره به کدام بوستان و گلستانی برسیم که این همه سرعت گرفتیم. به طرف کِسایی داریم میریم که مطمئناًبرای ما غش و ضعف نمی کنن!»